Een kwestie van perspectief

Ik heb al eerder opgemerkt dat mijn lichamelijke toestand een beetje het weerbericht lijkt te volgen. Hoge temperaturen dit weekend...Buiten in de zon en binnen in mijn lijf.

De koorts blijft aanwezig, dan weer wel, dan weer niet. Maar vandaag echt de hele dag en hoog ook .Ja dan voel je je natuurlijk niet prettig.

Gister is men wel met de vloeibare antibiotica gestopt, het hielp niet en er is geen ontstekingswaarde in mijn bloed te vinden. Fijn daaraan is dat er niet langer een reden is om aan een infuus vast te zitten. Dat is nu losgekoppeld.

Vrijdagnacht kreeg ik zo'n zuurstofslangetje onder mijn neus omdat het zuurstofgehalte in het bloed te laag was. Als de koorts 's nachts opkomt moet ik de witte brigade bellen zodat ze dit in het dossier kunnen schrijven, en dan doen ze ook zo'n zuurstofmetertje aan je vinger. Nou lekker dan: zo'n zuurstoftank/slang maakt lawaai en je hebt van die slangetjes over je wangen lopen wat ook niet lekker ligt. Zaterdagnacht heb ik ze niet gebeld...geen zin in ;-}

Verder zijn het eigenlijk gewone ziekenhuisdagen: bloedneusje hier en daar, pilletje hier, pilletje daar. Oh en ik heb wondjes rondom mijn enkels. Ik dacht dat ik uit mijn velletje gebarsten was door mijn olifanten look (zoveel vocht daar..) maar nee, het schijnt toch een bijwerking van de chemo te zijn. Zalfje erbij. Tussendoor ook nog lekker van het zonnetje kunnen genieten op het terras.

Vanmiddag alles weer met een arts doorgesproken. De koorts is een beetje a-typisch en de oorzaak moet dan toch gezocht worden in de hoek van de ongewone bijwerkingen.

Maar...''u doet het harstikke goed, het gaat verder prima".

Zo zie je maar, het is allemaal een kwestie van perspectief!